Martine: "Tekenen in deze bijzondere tijd..." is tekenen thuis, in mijn eigen directe omgeving.
Weet je, het maakt me eigenlijk niet veel uit welk thema we tekenen.

Ik teken toch wel. Ik teken wat me lief is, en wat ik ga eten. Ik teken mijn omgeving of mezelf. Of mijn tuin. Alles is mooi genoeg om getekend te worden. Vandaag was ik alweer geboeid door de appelboom in mijn tuin. Ik teken die boom vaker. Nu kijk ik naar de blaadjes, de bijna uitgebloeide bloemen, de eerste vruchtjes… de maretak die een wedstrijd aangegaan is met de boomblaadjes. En al kijkend en tekenend valt me op hoe blauw de hemel is. Hemelsblauw. 

Coronablauw. Want de natuur leeft op nu wij haar een poosje met rust laten. De lucht is helderder, schoner en de lente haalt adem. Dit is lente, dit is een nieuwe kans. De lucht is zo helder dat de blaadjes licht lijken te geven, transparant worden. Alsof de blaadjes rechtstreeks uit de hemel gegroeid zijn.

Ik kan het niet laten: pak mijn blauwe kleurpotlood en teken vormen en restvormen omdat de lucht me zo boeit. 

Misschien verdwaalde ik wel in mijn tekening. Ik verloor me in de blaadjes en het blauwe licht. Zo mooi. Dat licht dat een eigen rol gaat spelen, voor en achter takken, bloemen en blaadjes. Nu ik de foto maak, zie ik dat de takken op longen lijken. Verwonderlijk hoe anders ik kijk terwijl ik teken en wanneer ik er een foto van maak! Longen...hoe toepasselijk in deze tijd. Corona tast de luchtwegen aan. Of zijn de longen van de wereld aangetast door ons? Gaan bomen ons helpen om ons en de natuur gezond te maken? 

Wie weet ga ik de appeltjes dit najaar eten. Dan heb ik toch ook nog een tekening gemaakt van het voorgaande thema: 'wat ik eet'. ;)

Martine van der Laan, mei 2020